Çocuk yetiştirirken zor dönemlerden biri de çocuğa belli sınırlar çizerek orada rahat hareket edebilmesini sağlamak. Örneğin çocuk bir şey istiyor. Var gücü ile ağlıyor, sızlıyor istediğini elde etmek için her türlü şeyi deniyor. Ancak, anne, baba olarak onun bu kararının doğru olmasını istiyoruz. Nasıl yapacağımızı bilemiyoruz. Bu noktada bizim imdadımıza çocuk psikologları yetişiyor. Çözüm ise ‘seçenek sunma’ yönteminde.
Onlara göre çocuğa hayır bunu yapamazsın, alamazsın demek yerine, 2 seçenek sunmak hem kararın çocuğun kendisi verdiği hissi yaratarak çocuğu rahatlatır, hem de ebeveyn seçenekler sunarak sınırları çizmiş olur. Mükemmel bir çözüm değil mi? Yani, anne baba olabilecek 2 seçeneğe karar veriyor ve çocuğuna sunuyor, bu noktada ebeveyn kendi sınırlarını çizmiş oluyor. Çocuk da verilen 2 seçenekten “kendisi” karar vermiş oluyor. Bu taktik benim çocuklarda bazen hiç işe yaramadı. Onlar: “Hayır, biz başka seçenek istiyoruz!”- dediler. Durumun bu kısmını başka bir zaman konuşuruz.
Dolayısı ile çocuklara uygulanması tavsiye edilen ‘seçenek sunma’ yöntemi büyüklerin dünyasında da uygulanmıyor mu?
Seçimlerimizi neye göre yapıyoruz?
Var olmayanı, sunulmayanı seçebiliyor muyuz?
Seçimlerimizin bize ait olduğunu söyleyebilir miyiz?
Sonuç olarak, seçim nedir?
Sevgilerimle …
Yorumlar
Yorum Gönder